Ὑπό σκιά

Εἶναι κάποιοι/ μέ σκοτεινή τή μοῖρα/ στή ζωή τους.

Μιά σκιά/ τούς συνοδεύει,/ καί τή νύχτα,/ καί μέ συννεφιά,/ κι ὅταν

φῶς παντοῦ…/ Ὄχι ἀπό δῶ,/ οὔτε ἀπ’ τόν ἥλιο/ – ξένη.

Τέμνει λοξά τό δρόμο τους· / βαρύτατη,/ ὁλοσκότεινη, / ἀκαθόριστη/

ἐκτείνεται. Καί τούς ἀναγκάζει/ νά βαδίζουν πάντα/ μές στό χῶρο της…

Δέν εἶναι φῶς/ πού νά τή σβήση· / στό σύνορό της,/ τό ἀνένδοτο,/

σπάζουν τά φῶτα/ ὅλων των προβολέων…

Τό ξέρουν· / καί/ ὅπου οἱ ἄλλοι/ ἐλπίζουν,/ ἐκεῖνοι αἰσθάνονται/ γυρμένη

πάνω τους/ τή σταθερή σκιά…

Δέν κινοῦν πιά νά φύγουν/ – ξέρουν:/ θά κινηθῆ/ κι αὐτή μαζί τους…

Σιγά-σιγά/ τήν ἐκτιμοῦν…/ Ἄλλωστε βλέπουν/σκυμμένη πάνω τους/

νά βαραίνη, / κρίσιμη κι ἀποφασιστική,/ ὅταν τό Ναί καί τ’ Ὄχι/ κρεμιοῦνται/

σέ μιά τρίχα/ κι αὐτή τήν κόβει/ μονομιᾶς,/ πιστά πάλι ἀκολουθῶντας

τους/ στά ἐρέβη τά χαοτικά/ πού τούς εὐθύνει…

Σιγά-σιγά/ καί τήν ἀγαποῦν…/ Καί πιά δέν κατέχουν/ – κι οὔτε πού

τούς μέλει – / ποιός ποιόν/ ἀκολουθεῖ… Μόν’ συλλογίζουνται, / τί θά

γινόντουσαν/ ἄν τήν ἐχάνανε / πρί’ νά χαθοῦν!..

Ρένος Ἀποστολίδης,