Ο ΠΡΩΤΟΣ ΣΤΙΧΟΣ – ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Αλλά γιατί καμιά φορά στεκόμαστε στη μέση ενός άγνωστου δρόμου

ή μπροστά σ’ ένα παλιό σπίτι;

Τί μας θυμίζουν; Ποιόν αναζητούμε;

Κι άλλοτε κάτω από μια γέφυρα ή πίσω από μια κουρτίνα νιώθεις

να ζεις πιο αληθινά-

πράγματα που θα εξοφλήσεις κάποτε με τη ψυχή σου.

Ώσπου ένα πρωί ακουγόταν το πρώτο κελάηδημα στον κήπο.

Άνοιξη.

Η μητέρα άλλαζε καπέλο, η νεαρή υπηρέτρια ανέβαινε στη σοφίτα κι έκλαιγε

κι ο παππούς ξεχνούσε να διαβάσει τη Βίβλο…

Τώρα κάθομαι στην παλιά κουνιστή πολυθρόνα που κάθησαν τρεις γενιές.

Πού πήγαν τόσοι άνθρωποι;

Ολόκληρη η ζωή μου δεν ήταν παρά η ανάμνηση ενός ονείρου

μέσα σ΄ ένα άλλο όνειρο. Κι η Άννα, όταν γελούσε ήταν σα να

σκόρπιζε γιασεμιά

φωτιζόταν για λίγο η νύχτα.

Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε τον πρώτο στίχο μου.

Από τότε ξέρω ότι δεν θα πεθάνω ποτέ-

αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα.

Ὑπό σκιά

Εἶναι κάποιοι/ μέ σκοτεινή τή μοῖρα/ στή ζωή τους.

Μιά σκιά/ τούς συνοδεύει,/ καί τή νύχτα,/ καί μέ συννεφιά,/ κι ὅταν

φῶς παντοῦ…/ Ὄχι ἀπό δῶ,/ οὔτε ἀπ’ τόν ἥλιο/ – ξένη.

Τέμνει λοξά τό δρόμο τους· / βαρύτατη,/ ὁλοσκότεινη, / ἀκαθόριστη/

ἐκτείνεται. Καί τούς ἀναγκάζει/ νά βαδίζουν πάντα/ μές στό χῶρο της…

Δέν εἶναι φῶς/ πού νά τή σβήση· / στό σύνορό της,/ τό ἀνένδοτο,/

σπάζουν τά φῶτα/ ὅλων των προβολέων…

Τό ξέρουν· / καί/ ὅπου οἱ ἄλλοι/ ἐλπίζουν,/ ἐκεῖνοι αἰσθάνονται/ γυρμένη

πάνω τους/ τή σταθερή σκιά…

Δέν κινοῦν πιά νά φύγουν/ – ξέρουν:/ θά κινηθῆ/ κι αὐτή μαζί τους…

Σιγά-σιγά/ τήν ἐκτιμοῦν…/ Ἄλλωστε βλέπουν/σκυμμένη πάνω τους/

νά βαραίνη, / κρίσιμη κι ἀποφασιστική,/ ὅταν τό Ναί καί τ’ Ὄχι/ κρεμιοῦνται/

σέ μιά τρίχα/ κι αὐτή τήν κόβει/ μονομιᾶς,/ πιστά πάλι ἀκολουθῶντας

τους/ στά ἐρέβη τά χαοτικά/ πού τούς εὐθύνει…

Σιγά-σιγά/ καί τήν ἀγαποῦν…/ Καί πιά δέν κατέχουν/ – κι οὔτε πού

τούς μέλει – / ποιός ποιόν/ ἀκολουθεῖ… Μόν’ συλλογίζουνται, / τί θά

γινόντουσαν/ ἄν τήν ἐχάνανε / πρί’ νά χαθοῦν!..

Ρένος Ἀποστολίδης,

Παραδομένος σε μια μοίρα σκοτεινή έτσι αφημένος σ ένα απόκοσμο παζάρι να υποφέρω από μια δύναμη κρυφή με τα κουρέλια μου να ντύνω το φεγγάρι Γελώντας λούζομαι σε βιβλικές βροχές κι αν σκοτεινιάζω αγάπη μου μην με φοβάσαι γιατί ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές που με τυλίγουν σαν ομίχλη όταν κοιμάσαι Την ερημιά μου την στοιχειώνουνε φωνές πονάει η μνήμη μου και σκούζει σαν θηρίο και έτσι για πάντα θα γεμίζω μ ενοχές για τα γλυκά απελπισμένα σου αντίο Και εγώ που πάντα ήθελα μέσα σου να ζήσω σφαδάζω κάτω από έναν ξένο αστερισμό ήρθα εδώ για να υποφέρω, ν αγαπήσω και να χαθώ.

Παντελής Ροδοστόγλου

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι μες την κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν' ακούω και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος. Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι μέσα σ' έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία, θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να 'ρθει ο αστυνόμος, θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία. Απ' τους φίλους που παίζαμε πότε πότε χαρτιά, θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: «Τον Ουράνη μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε...». Θ' απαντήσει άλλος παίζοντας: «Μ' αυτός έχει πεθάνει!». Μια στιγμή θ' απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας, θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι θε να πουν: «Τι 'ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε...» και βουβοί στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι. Κάποιος θα 'ναι συνάδελφος στα «ψιλά» που θα γράψη πως «προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην, νέος γνωστός στους κύκλους μας, που κάποτε είχε εκδώσει μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην». Κι αυτή θα 'ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία. Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες, όπου θα' ναι όλοι οι φίλοι μου - κι ίσως ίσως οι οχτροί μου. Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι και μια Καίτη, θαρρώντας πως την ξέχασα γι' άλλην, θα μου γράψει ένα γράμμα - και νεκρό θα με βρίσει...

Κώστας Ουράνης

Χάραζε ο τόπος με βουνά πολλά

κι ανάτελλε τα ζωντανά του,

καλούς ανθρώπους και κακούς, νυφίτσες,

αλεπούδες, μια λίμνη ως κόρην

οφθαλμού και κάστρα πατημένα.

Θα 'ναι τα Γιάννενα, ψιθύρισα,

στο χιόνι και στον άγριο καιρό

γυάλινα και μαλαματένια.

Κι όσο πήγαινε η μέρα,

σαν το βαπόρι σε καλά νερά,

είδα και μιναρέδες κι άκουσα

τα μπακίρια να βελάζουν.

του Μιχάλη Γκανά 

Σβήνει το φως

από τα μάτια μου

κι όλα όσα έζησα

μπρος μου περνάνε.

Στέκομαι εδώ

στον τελευταίο σταθμό

με όλα όσα αγάπησα

και πήγαν χαμένα.

Δε μετανιώνω πια,

όλα ή τίποτα,

δάσος και ερημιά,

αυτή ήταν η ψυχή μου,

πάει πια.

Σαν νοσταλγώ

πουλιά με παν μακριά,

πόνο δεν νιώθω πια

μόνο θυμάμαι.

Πάντα έλεγες

πως η ζωή είν' στιγμές,

κύμα που σκάει σ' ακτές,

κερί που λιώνει.

Δε μετανιώνω πια

όλα ή τίποτα,

δάσος και ερημιά,

αυτή ήταν η ψυχή μου,

πάει πια.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή

είναι ήλιος και μαζί βροχή

κι ούτε για μια αιωνιότητα

δεν θ' άλλαζα μια μέρα απ' αυτή.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή

είναι κόλαση, παράδεισος μαζί

κι αυτά που έζησα

είτε άσχημα, είτε όμορφα

ήσαν εγώ κι εσύ.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή

είναι ήλιος και βροχή μαζί...

Θάνος Ανεστόπουλος

Λόγια λες...

χιλιοειπωμένα,

κάνεις πράξεις,

άπραγες,

μύριες δίνεις

υποσχέσεις,

ποτέ δεν έμαθες,

πως να τις κρατήσεις...

Λες πολλά,

μετά σκοντάφτεις,

πάνω στα δικά σου

τ' άπραγα γεγονότα

της σημασίας έχεις χάσει

πια το μέτρο...

Μια φωνή ακούς...

μα ποιανού

να' ναι η φωνή;

Τον κόσμου σου,

που ήρθε να ταράξει;

Μήπως και μέσα

από της λήθης σου

τα ξεραμένα μάτια...

ήρθε ο καιρός

να δεις το φως,

της αιώνιας ψυχής...;;;

Mona Perises

Πριν βουτήξει το φεγγάρι

μέσα στα βαθιά του νου,

βούτα τον εαυτό σου,

στ' άδυτα και φυλαγμένα

της αρχαίας σου ψυχής...

Εκεί, εκεί... θα βρεις,

ότι δεν σου 'δωσε

ο κόσμος τούτος..

Εκεί, εκεί... θα βρεις,

ότι σ' αφήνει ο νους,

κατά καιρούς να δεις...

Στα άδυτα και στ' αρχαία,

στης ψυχής σου

τα καλοφυλαγμένα,

εκεί είναι ο κόσμος

που σου κρύβουν...

Και για να σωθείς,

εσύ πρέπει να τον βρεις...

Mona Perises

Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Κ.Π Καβάφης 

Να πώς όριζε την τέχνη,ο μόνος που το τόλμησε,ο Πλάτων: “ουκ όντως όν όντως εστίν όντος εικών”.Ορίζει δηλαδή την τέχνη ως ένα ειδωλικό όν,κάτι που είναι ταυτόχρονα όν και μη ον,υπάρχει και δεν υπάρχει όπως το είδωλο του καθρέφτη,γιατί μέσα στη συνειδησιακή μας περιοχή μπορούμε να συλλάβουμε ένα αντικείμενο χωρίς να είναι υπαρκτό ή ανύπαρκτο.Όμως η τέχνη αυτό ακριβώς το ειδωλικό αντικείμενο, το καθιστά πραγματικό ,του δίνει τη μορφή της τέχνης.

Έκτωρ Πανταζής

Για τέλος Όποιος δεν έχει τίποτα μονάχα αυτός ξέρει το τίποτα.
 Καμιά κουβέντα από κανέναν άλλο.
 «…τώρα να δούμε εσείς τι θα κάνετε…» 

Κατερίνα Γώγου

Δεν με πειράζει αν απλώνη
έξω ο χειμώνας καταχνιά, σύννεφα, και κρυάδα.
Μέσα μου κάμνει άνοιξι, χαρά αληθινή.
Το γέλοιο είναι ακτίνα, μαλαματένια όλη,
σαν την αγάπη άλλο δεν είναι περιβόλι,
του τραγουδιού η ζέστη όλα τα χιόνια λυώνει.

Κ.Π. Καβάφης