Παραδομένος σε μια μοίρα σκοτεινή έτσι αφημένος σ ένα απόκοσμο παζάρι να υποφέρω από μια δύναμη κρυφή με τα κουρέλια μου να ντύνω το φεγγάρι Γελώντας λούζομαι σε βιβλικές βροχές κι αν σκοτεινιάζω αγάπη μου μην με φοβάσαι γιατί ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές που με τυλίγουν σαν ομίχλη όταν κοιμάσαι Την ερημιά μου την στοιχειώνουνε φωνές πονάει η μνήμη μου και σκούζει σαν θηρίο και έτσι για πάντα θα γεμίζω μ ενοχές για τα γλυκά απελπισμένα σου αντίο Και εγώ που πάντα ήθελα μέσα σου να ζήσω σφαδάζω κάτω από έναν ξένο αστερισμό ήρθα εδώ για να υποφέρω, ν αγαπήσω και να χαθώ.

Παντελής Ροδοστόγλου

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι μες την κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν' ακούω και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος. Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι μέσα σ' έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία, θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να 'ρθει ο αστυνόμος, θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία. Απ' τους φίλους που παίζαμε πότε πότε χαρτιά, θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: «Τον Ουράνη μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε...». Θ' απαντήσει άλλος παίζοντας: «Μ' αυτός έχει πεθάνει!». Μια στιγμή θ' απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας, θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι θε να πουν: «Τι 'ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε...» και βουβοί στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι. Κάποιος θα 'ναι συνάδελφος στα «ψιλά» που θα γράψη πως «προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην, νέος γνωστός στους κύκλους μας, που κάποτε είχε εκδώσει μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην». Κι αυτή θα 'ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία. Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες, όπου θα' ναι όλοι οι φίλοι μου - κι ίσως ίσως οι οχτροί μου. Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι και μια Καίτη, θαρρώντας πως την ξέχασα γι' άλλην, θα μου γράψει ένα γράμμα - και νεκρό θα με βρίσει...

Κώστας Ουράνης