Κώστας Καρυωτάκης

Τα παιδάκια που παίζουν στ' ανοιξιάτικο δείλι

-μια ιαχή μακρυσμένη-,

τ'αεράκι που λόγια με των ρόδων τα χείλη

ψιθυρίζει και μένει,

τ'ανοιχτά παραθύρια που ανασαίνουν την ώρα,

η αδειανή κάμαρα μου,

ένα τραίνο που θα' ρχέται από μια άγνωστη χώρα,

τά χαμένα όνειρα μου,

οι καμπάνες που σβήνουν, και το βράδυ που πέφτει

ολοένα στην πόλη,

στων ανθρώπων την όψη, στ' ουρανού τον καθρέφτη,

στη ζωή μου τώρα όλη.

Κώστας Καρυωτάκης 

Όταν, κατά το μεσημέρι, βρέθηκε στο κέντρο του αρχαίου θεάτρου,

νέος Έλληνας αυτός, ανύποπτος, ωστόσο ωραίος όπως εκείνοι,

έβαλε μια κραυγή (όχι θαυμασμού· το θαυμασμό

δεν τον ένιωσε διόλου, κι αν τον ένιωθε

σίγουρα δε θα τον εκδήλωνε), μια απλή κραυγή

ίσως απ' την αδάμαστη χαρά της νεότητάς του

ή για να δοκιμάσει την ηχητική τού χώρου. Απέναντι,

πάνω απ' τα κάθετα βουνά, η ηχώ αποκρίθηκε –

η ελληνική ηχώ που δε μιμείται ούτε επαναλαμβάνει

μα συνεχίζει απλώς σ' ένα ύψος απροσμέτρητο

την αιώνια ιαχή του διθυράμβου.

Γιάννη Ρίτσου