Η Κορίνα αντάμωσε με το όνειρο της στα ίδια ακριβώς νερά που κράτησαν για πάντα τις στερνές ανάσες της όμορφης Βασιλικής, στα ίδια ακριβώς νερά που αγκάλιασαν στοργικά το ολόγυμνο κορμί της Μαίρης που θα κέρωνε τα πλήθη. Ναι, τα ίδια αυτά νερά η Κορίνα θα τα χάιδευε, θα τα λουζόταν μαζί με τη βροχή αργά και ηδονικά με κινήσεις που έκρυβαν την πίστη μιας ζωής. Όχι ο Κύκνος δε βίασε την όμορφη Λήδα, αλλά την έλουσε στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ και της γιάτρεψε κάθε πονεμένη πληγή.

  Κι ύστερα ήρθε ένα πέπλο, λεπτό αραχνοΰφαντο και τα σκέπασε όλα τόσο γλυκά, τόσο απαλά, τόσο όμορφα κι από κάτω αχνοφαίνονταν τα γαλαζοπράσινα νερά και τα καΐκια που κουβαλούσαν τις ψυχές των καλών, μα μόνο των καλών.

Απόσπασμα από το βιβλίο της Αμαλίας Παπακώστα

ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ